Epoka oświecenia nazwana została głównie epoką klasycyzmu, co polegało między innymi na poglądzie myślicieli dość śmiałym, nowatorskim, i dobrym charakterem. Po przez to druk wymagał nie tylko nowych form wypowiedzi, ale także odrzucał wczorajsze.
Chociaż okres największego klasycyzmu przypada na wiek siedemnasty, to jego źródło należy szukać już w wieku szesnastym, głównie w piśmie włoskim. Bardzo charakterystyczną cechą klasycyzmu w epoce oświecenia jest powrót zainteresowania poezją starożytną, dziełami przede wszystkim Artystotalesa, oraz Horacego. Odwołujemy się wtedy do Antyku, nie zignorowano również epoki renesansu. Klasycyzm cenił sobie przede wszystkim ład, porządek, ogromną precyzję dzieła literackiego, oraz symetrię. Po przez to tworzyli przede wszystkim poezję, która dawała sztywne przepisy jak i co należy robić i pisać. Autorem najsłynniejszym w epoce oświecenia jest Nicolas Boileau, został on wyróżniony przez trzy style, które zostały przypisane środkami stylistycznymi takimi jak: styl wysoki, czyli bogactwo środków, figur geometrycznych, doskonała obrazowość, styl średni, czyli tak zwany umiarkowany, gdzie dominowała ekspresja, oraz nasycenie środkami artystycznymi, trzeci styl niski, gdzie dominował prosty język.
Podstawą klasycyzmu jest dążenie do ideału jakim jest piękno i prawda, poprzez poszukiwanie rozumu. Musimy pamiętać, że klasycyzm to także kierunek w sztuce, gdzie inspiracją jest antyczna sztuka grecka, oraz rzymska. Natomiast sentymentalizm, jest to prąd literacki, oraz umysłowy. Został on gdzieś pomiędzy cechami klasycyzmu. Jego reprezentanci byli przekonani o kryzysie współczesnej cywilizacji, gdzie wierzyli w powrót do natury, to nie rozum, lecz wewnętrzne przeżycia człowieka miały być podstawową do twórczości. Pomimo takich wartości, to klasycyzm wybijał się znacznie w epoce oświecenia.
